Adwent rozpoczyna się w niedziele najbliższą uroczystości św. Andrzeja (czyli między 29 listopada a 3 grudnia).

Pierwotnie był to okres sześciu tygodni poprzedzających Boże Narodzenie, obecnie trwa cztery. W tym okresie należało przestrzegać postu i powstrzymać się od wszelkich uciech. Huczne zabawy, wesela były absolutnie zabronione. Okres adwentu to czas modlitw, nabożeństw i rozmyślań miał przygotować duchowo ludzi do przeżycia świąt. Na poranne msze-roraty- chodziły głównie matki i dzieci, które niosły płonące świece. W niektórych regionach odmienność tego okresu podkreślano także skromnym ubiorem i wyglądem domów. W czasie adwentów nie wolno było wykonywać żadnych prac w polu. Ludzie wierzyli, że naruszenie snu ziemi spowoduje jej niepłodność. W niektórych regionach ważnym dniem był 4 grudnia – Dzień św. Barbary (patronki górników, ale także żeglarzy, rybaków, budowniczych). Do dziś pozostał zwyczaj obdarowywania grzecznych dzieci prezentami 6 grudnia, w dniu św. Mikołaja, którego uważano za patrona (między innymi) uczonych, notariuszy, młynarzy, piekarzy, podróżnych i panien na wydaniu. Przygotowania świąteczne i porządki rozpocząć można było dopiero w dzień św. Łucji – 13 grudnia. Wierzono, że jest to dzień sprzyjający złym duchom, strzygom, guślarzom i czarownicom, dlatego też „odczyniano uroki”. „Złą sławę” Łucji wykorzystywała młodzież w noc poprzedzającą, psocąc i kradnąc. Dwanaście dni pomiędzy św. Łucją a Bożym Narodzeniem prorokowało pogodę na cały rok (kolejne dni odpowiadały miesiącom nadchodzącego roku).